Iftar maaltijd van het Interreligieus Platform Sittard-Geleen-Born op 8 juni 2018
Op vrijdagavond 8 juni was er een Iftarmaaltijd in de moskee in Sittard. Voor deze maaltijd waren ook de kerken uitgenodigd. Vanuit onze gemeente waren Joke Zuidema, Pier Prins en ik aanwezig. Peter van der Goot (van het Apostolisch Genootschap) schreef onderstaand verslag: De Iftar maaltijd is door het Platform georganiseerd om mensen meer bewust te maken van religieuze en culturele tradities in onze regio. Hoewel de moslims in de Ramadan periode elke avond een Iftar hebben, was deze avond bedoeld voor een breder publiek. Daarom waren de uitnodigingen ook vroegtijdig en breed uitgezet bij kerken en in de buurt en was er een zeer welkome subsidie verkregen van de Vereniging Mondiaal Beleid. De opzet van de avond was heel eenvoudig, maar wel interessant. De voorzitter van de ontvangende moskee El Mohsinine, Bouchaib Saadane, heette de gasten, waaronder wethouder Kim Schmitz op haar eerste officiële activiteit na haar benoeming, welkom en de imam sprak een gebed uit. Daarna gaf de voorzitter een korte inleiding over de Ramadan en hoe hij dat persoonlijk beleeft. Kernwoorden daarbij waren: gezamenlijkheid, opoffering, geloof en medemenselijkheid. Het feit dat in onze noordelijke regionen de vastendag veel langer duurt (18 uur momenteel) dan in zuidelijker gebieden maakt het extra zwaar maar, zo zei hij, het is te doen. Voorzitter Maria Simons van het platform dankte voor de gastvrije ontvangst en voegde enkele persoonlijke herinneringen aan de vastentijd in haar katholieke ervaringen toe. De Iftar maaltijd begint met een gebed bij zonsondergang (dat was om 21.46 uur) en daarna stonden de tafels klaar voor de maaltijd. Er ontstonden veel geanimeerde gesprekken, die duurden tot de late uurtjes. Al met al een geslaagde avond die aan zijn doel heeft beantwoord. De circa 120 bezoekers genoten van heerlijk bereide gerechten en van elkaar. Zo is er weer een beetje bijgedragen aan begrip voor elkaar en aan de multireligieuze samenleving.
Peter van der Goot

Beste gemeenteleden, we willen jullie en met name de ouderen onder ons, graag uitnodigen voor een gesprek over kerk zijn. De kerk verandert en ook in onze gemeente is dit merkbaar. Er zijn minder diensten in onze kerken, veel diensten hebben we samen met Sittard-Grevenbicht. Door de vergrijzing is er geen kerkkoor meer en zo verandert er veel en zal er in de nabije toekomst nog meer veranderen.
En tegelijkertijd gebeurt er veel nog wel en zijn er ook nog steeds nieuwe initiatieven mogelijk. Graag willen we horen hoe jullie het kerk zijn anno 2018 ervaren: wat jullie belangrijk vinden en fijn, waar jullie blij van worden. Maar ook willen we weten wat jullie missen, waar jullie tegenaan lopen, wat jullie verdrietig maakt of boos. En vooral willen we met elkaar nadenken over mogelijkheden die jullie zien en bedenken hoe we hier vorm aan kunnen geven. Van harte uitgenodigd om mee te denken en mee te praten op
dinsdagmiddag 3 juli om 15.00 uur in de Ontmoetingskerk. Pier Prins en Bertha Verkerk

Sluit vrede en geen grenzen, Drielandendag op 27 mei in Eupen 
Dat was het motto van de Drielandendag in Eupen, de hoofdstad van het Duitstalige deel van België. Om de twee jaar ontmoeten protestanten uit de Euregio elkaar. Zo vond in 2014 de Drielandendag plaats in de Ontmoetingskerk in Geleen. Belangrijk doel van deze Drielanden- dagen is om elkaar te ontmoeten en om samen ons geloof te vieren. Vanuit onze gemeente waren we met vijf deelnemers vertegenwoordigd. Dit jaar waren we te gast bij de Protestantse Gemeente van Eupen en Neu-Moresnet. Sinds een aantal jaren is Dariusz Tomczak als predikant verbonden aan deze gemeente. Dariusz is afkomstig uit Polen. De dag begon met ontvangst met koffie in de Friedenskirche (gebouwd in de jaren 1881 – 1885) in het centrum van Eupen. Vervolgens begon om 11 uur de kerkdienst met inbreng vanuit Nederland, Duitsland en België. Bij binnenkomst kreeg een ieder een armbandje in een verschillende kleur. De preek bestond uit een verhaal waarin mensen van “verschillende kleuren” aanvankelijk zich volharden in hun eigen kleur en zich ook beriepen op de God van hun een eigen kleur. Totdat langzamerhand iemand belangstelling kreeg voor andere kleuren. Deze belangstelling is een eerste stap om grenzen te overwinnen. Symbolisch werd die stap zichtbaar gemaakt door het armbandje van de eigen kleur te ruilen tegen een armbandje van een andere kleur. Bärbel Büssow, predikante in Aachen en vanuit de classis Aachen verantwoordelijk voor de Euregionale contacten sprak uit: “Met hulp van God kunnen we grenzen overwinnen en zorgen voor vrede met elkaar. Dat kunnen we laten zien door met elkaar het avondmaal, de maaltijd van de vrede te vieren”. En dat hebben we ook gedaan, in de kring rond het altaar. Aan het einde van de dienst lieten twee jongeren uit Aachen (van de Junge Kirche) iets zien van het kunstwerk dat ze gemaakt hadden met behulp van graffiti. Na de dienst kon op straat iedereen met graffitispuiten een teken van vrede aanbrengen op een groot bord. Na de kerkdienst liepen we door naar de verderop gelegen pastorie. Een enorm groot historisch huis, gebouwd in het jaar 1707. Beneden is er een grote ontmoetingsruimte waar kerkelijke activiteiten gehouden worden. Boven woont de predikant met zijn gezin. Achter het huis ligt een enorme tuin. Beneden stond een heerlijke maaltijd te wachten. Het met elkaar vormde een gezellig samenzijn  Bij ons aan tafel zat een echtpaar uit het Duitse Düren dat voor het eerst meedeed met de Drielandendag en onder de indruk was van de ontmoetingen. Na de maaltijd waren we uitgenodigd voor een stadswandeling onder leiding van een gids. En zoals het gaat met een enthousiaste stadsgids, je krijgt veel details en wederwaardigheden over de stad en over vroeger te horen. De meeste feiten zijn me alweer ontschoten, maar mij is bijgebleven dat Eupen in vorige eeuwen een bloeiende textielindustrie kende. Een kleine groep was in de pastorie gebleven en heeft het thema “sluit vrede en geen grenzen” creatief verwerkt in de vorm van een paar kleurrijke schilderijen. Bij de koffie en de slotzegen werden de schilderijen uitgereikt aan een aantal deelnemende gemeenten. Ook onze gemeente mocht er één in ontvangst nemen. Ds. Pier Prins

Op zondag 24 juni besteden we aandacht aan de stap die een aantal jongeren uit ons midden zetten naar de middelbare school. Het thema van deze viering is: ‘Ik ga op reis en ik neem mee…' We lezen uit de Bijbel over de vruchten van de Geest en vragen ons af wat er in onze rugzak zit. Anouk, Linde, Sofie en Ilja zullen door hun ouders worden toegesproken en we bekijken ook een filmpje (een goed gesprek) dat door de jongeren van de basiscatechese is opgenomen. We hopen in een volle kerk met jong en ouder deze viering te beleven

Kent U ze nog?  Manuel en Lillit Faradian.  Vier jaar geleden toen ze nog in de AZC in Sweikhuizen zaten, bezochten ze trouw onze kerk. Dit jonge echtpaar was vanuit Armenië naar Nederland gevlucht.
In 2014 kregen ze een dochtertje, Emely. Ze waren erg gelukkig tot het keiharde bericht kwam, dat ze uitgezet zouden worden. Armenië werd als een veilig land beschouwd.
Nadat ze weer in Armenië terecht gekomen waren, ontdekten ze dat de corruptie daar enorm was toegenomen. Om hun maxi-cosi en kinderwagentje na aankomst in Yerevan de hoofdstad van Armenië weer in ontvangst te nemen, moesten ze flink betalen.
Na hun aankomst in Armenië werden ze achtervolgd door allerlei onheil.
Het begon met de feit. Dat Lillit gestalkt werd door een invloedrijk man in Yerevan.  Zo vluchten ze van de ene wijk naar de ander, maar steeds weer weet de “stalker” hen weer te vinden. Aangifte doen bij de politie durven ze niet.
Als ze dan eindelijk op een 4e adres met rust gelaten worden, wordt Lillit ziek. Ze heeft ernstige mondinfecties. Een behadeling in het ziekenhuis blijkt noodzakelijk. Ook Emely wordt ziek en moet in het ziekenhuis behandeld worden. Voor hen een ramp, want de behandeling moet van tevoren betaald worden en zij hebben geen geld. Dank zij een gulle gift van onze diaconie en nog een andere hulpinstantie kunnen Lillit en Emely geholpen worden en komen genezen uit het ziekenhuis.
Manuel laat weten, dat hij onze gemeente erg dankbaar is en met frisse moed probeert hij weer werk te vinden. Soms lukt het hem enkele weken te werken, maar een vaste baan vindt hij niet.
Het gezin kan de huur niet meer betalen en wordt uit hun appartementje gezet. Ze trekken in bij de moeder van Lillit en moeten met 4 personen een kleine kamer delen.
Alles leidt ertoe, dat Manuel naar mogelijkheden zoekt om naar een ander land uit te wijken. In de e-mailcontacten die ik regelmatig met hen heb, wijs ik hem erop, dat de kans dat hij weer in Nederland wordt toegelaten nihil is. Hij vraagt mij of ik voor een geboortebewijs van Emely kan zorgen, zodat die in hun pas kan worden bijgeschreven. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn. Er moeten door Manuel en Lillit formulieren ingevuld worden. Ik ben zeker twee weken bezig met deze procedure, als ik opeens een mail van Manuel ontvang, dat hij het geboortebewijs zelf op het gemeentehuis in Sittard heeft afgehaald. Uit het hele verhaal maak ik op dat Manuel ten prooi is gevallen aan een mensensmokkelaar. Voor € 5000,- belooft deze “bandiet” dat hij voor een verblijfsvergunning in Polen zal zorgen, met de toezegging dat het gezin vanuit Polen zich weer in Nederland kan vestigen.
Om geloofwaardig over te komen reist deze man met Manuel naar Sittard. Als het dan ook nog lukt om het geboortebewijs te bemachtigen, vertrouwt Manuel hem, al mocht Manuel hier met niemand contact opnemen, wat hij graag had willen doen.
Weer terug in Armenië, is de mensensmokkelaar onvindbaar en zij zijn  € 5000,- kwijt, die Manuel van een oom geleend had. Manuel en Lillit komen er achter, dat ze enorm opgelicht zijn en ze doen aangifte bij de politie, die deze zaak wel serieus oppakt. Een maand later is de mensensmokkelaar opgepakt, maar zij krijgen het geld niet meer terug.  Manuel probeert in Rusland werk te vinden, maar ook dat lukt niet. Hun toestand is uitzichtloos. Als Manuel twee weken werkt als taxichauffeur, lukt het om een kleine lening bij de bank af te sluiten, want ze moeten toch leven.
Dan worden ze overvallen door een kleine bende, die het huis binnendringt en vernielingen aan de schamele bezittingen aanbrengt. Samen met een boer van Lillit wordt de bende naar buiten gewerkt, waarbij Lillits broer gewond raakt aan zijn arm.
Manuel mailt mij ook, dat Emely eigenlijk naar de oogarts moet, maar ze kunnen die niet betalen.
Als dan in Armenië de opstand uitbreekt tegen de corrupte overheid en er massaal gedemonstreerd wordt, is ook Manuel van de partij en demonstreert mee.
En uitgerekend hij wordt opgepakt, zit 6 uur lang op het politiebureau en komt dan vrij. Hij moet voor de rechter komen en krijgt een boete van omgerekend € 100,-.
Dan ontvang ik een noodkreet van hem. Hij wil nu kost wat kost weg uit Armenië en het liefst  naar Frankrijk, maar de kans dat hij niet wordt toegelaten is groot. Hij mag het land echter niet uit omdat hij een schuld heeft van € 700,-. Bij zijn oom kan en durft hij niet meer aan te kloppen.
Manuel heeft mij nooit rechtstreeks om geld gevraagd, maar nu heeft hij mij gevraagd om hem te helpen.
Ik heb Manuel toegezegd, dat ik dat zal proberen. Inmiddels heeft Manuel mij laten weten, dat hij kan werken bij een neef van Lillit in de Krim, die daar een soort goedlopende snackbar heeft. Als hij zijn schuld heeft betaald, kan hij naar zijn neef in de Krim en zo hopelijk op eigen benen staan.
Het zou fantastisch zijn als we als gemeente die € 700,- bijeen konden brengen om  Manuel en Lillit weer enig  perspectief te bieden. Er is al een toezegging van € 400,-.  Wij kunnen voor “een beetje toekomstperspectief” zorgen voor dit jonge gezin.
U kunt een bijdrage storten op de rekening van de Raad van Beheer van de Gemeente Geleen-Beek-Urmond NL02INGB0001756460  onder vermelding van “Manuel en Lillit”
Ik houd U op de hoogte.
Ruud Steen.